Samodzielna Pracownia Geofizyczna
Kierownik pracowni: Prof. UWr. Dr Hab. Jerzy Sobotka
Kontakt: jerzy.sobotka/at/uwr.edu.pl
Samodzielna Pracownia Geofizyczna, Instytut Nauk Geologicznych UWr.
ul. Cybulskiego 34, 50-205 Wrocław
tel. + 71 375 92-20, (40)
Podstawowym celem w/w badań jest rozwiązywanie zagadnień związanych z geologią poszukiwawczą, strukturalną, inżynierską, hydrogeologią, kartografią geologiczną i inżynierią środowiska ograniczając do niezbędnego minimum ingerencję w środowisko naturalne.
METODY SEJSMICZNE
Pomiary sejsmiczne wykonywane są metodami:
– płytkiej sejsmiki refrakcyjnej
– płytkiej sejsmiki refleksyjnej
Ich głównym celem jest:
– lokalizowanie struktur wodonośnych.
– poszukiwanie surowców budowlanych.
– kartowanie stropu podłoża podkenozoicznego.
– określanie warunków zalegania kompleksów piaskowców, wapieni, margli w nieckach kredowych.
– lokalizowanie i rozpoznawanie geometrii stref uskokowych.
– badanie wykształcenia, struktury i rozwoju sedymentacji kompleksów osadów czwartorzędowych, a sporadycznie również i starszych.
– rozpoznawanie geometrii, zasięgu lateralnego i pionowego różnych litologicznie litosomów osadów czwarto- i trzeciorzędowych m.in. w strefach zaburzeń glacitektonicznych i występowania zjawisk neotektonicznych.
| 24 kanałowy, cyfrowy sejsmograf przeznaczony do płytkich (do 100 m przy wzbudzaniu udarowym ręcznym), podpowierzchniowych, precyzyjnych badań sejsmicznych. |
METODY GEOELEKTRYCZNE
Określają m.in.:
– Litologię ośrodka gruntowo-wodnego dla celów geologiczno złożowych, hydrogeologicznych i geologiczno inżynierskich.
– Lokalizację otworów studziennych w perspektywicznych utworach wodonośnych i strukturach szczelinowych.
– Kierunki przepływu wód podziemnych ze zbiorników powierzchniowych.
– Nieszczelności zbiorników wód powierzchniowych naturalnych i sztucznych.
– Nieszczelności i miejsca występowania korozji rurociągów podziemnych.
– Kierunki migracji zanieczyszczeń w ośrodku gruntowo-wodnym.
– Lokalizację podziemnych obiektów budowlanych.
– Oporności właściwe próbek glebowych, skalnych oraz cieczy w 4-ro elektrodowym układzie pomiarowym (pomiary laboratoryjne).
– Własności sprężystych próbek skalnych (pomiary laboratoryjne).
Laboratoryjny miernik ultradźwiękowy
| Wysokoczuły, precyzyjny, ultradźwiękowy miernik laboratoryjny służący do pomiarów własności sprężystych próbek skalnych. |
| Parametry miernika: – głowica wraz z czujnikiem piezoelektrycznym (głowica odbiorcza 10-200kHz); – głowica nadawczo – odbiorcza (wąskopasmowa około 40kHz); – oscyloskop Tektronix TDS 1002; |
Wodoszczelny konduktometr Elmetron CC-401
Metody elektrooporowe
W ramach metod geoelektrycznych wykonywane są:
– pomiary elektrooporowe (prąd stały oraz zmienny) w wersji sondowań geoelektryczno-elektrooporowych (SGE) oraz profilowania elektrooporowego (PE);
– pomiary laboratoryjne oporności właściwej próbek glebowych, skalnych oraz cieczy w 4-ro elektrodowym układzie pomiarowym.
Metoda naturalnego potencjału elektrycznego PS
– pomiary potencjałów samoistnych (PS) w wersji potencjałowej i gradientowej;
Metody elektromagnetyczne
W ramach pomiarów elektromagnetycznych wykonywane są:
– pomiary VLF w wersji indukcyjnej i opornościowej;
METODA MAGNETYCZNA
Magnetometr protonowy PMP-5a
Kappametr KT-5
METODA RADIOMETRYCZNA
O ile dozymetry podają jedynie wartość mocy dawki od danego źródła, o tyle spektrometr podaje również energię mierzonego promieniowania. Jak wiadomo, energia kwantów promieniowania gamma jest charakterystyczna dla danego izotopu (Cs-137 – 662 keV, Co-60 – 1,17 i 1,3 MeV), umożliwia więc jego identyfikację. Urządzenie oparte jest o scyntylator nieorganiczny NaI(Tl). W urządzeniu został zastosowany nowy typ detektora światła scyntylacyjnego SiPM. W odróżnieniu od standardowych fotopowielaczy elektronowych, SiPM wymaga stosunkowo niskiego napięcia zasilającego (~27 V) Jest niewrażliwy na pola magnetyczne.
W procesie absorpcji fotoelektrycznej niskoenergetycznych kwantów gamma, zachodzącej w przypowierzchniowej warstwie detektora, niektóre kwanty rentgenowskie KX mogą wylecieć z detektora, unosząc energię przejść K? lub K?. Jeżeli wartość tej energii jest większa od szerokości energetycznej danego wierzchołka całkowitej energii (zależnej od energetycznej zdolności rozdzielczej detektora), to z jego lewej strony w widmie pojawią się mniejsze wierzchołki – nazywany wierzchołkami wylotu kwantów rentgenowskich (KX) Elektrony comptonowskie, w pojedynczym akcie rozproszenia monoenergetycznych kwantów gamma h? uzyskują energię kinetyczną, która jest ciągłą funkcją kąta rozproszenia kwantu gamma o elektron.
Widmo elektronów comptonowskich jest ciągłe. Kończy je ostra krawędź, tzw. skraj Comptona, odpowiadająca elektronom comptonowskim o energii maksymalnej, uzyskanej w procesie rozproszenia wstecznego kwantów gamma.
-Gamma spektrometr
– Licznik Geigera Gamma-Scout Extended (Alert)
